zesde bericht naar Nederland

Hallo Allemaal,

Ik weet even niet waar ik beginnen moet… De auto…. Even verlang ik naar terug in de tijd dat het ouderwetse paard en wagen fungeerde als ‘bolide’ Ik heb die periode natuurlijk niet mee gemaakt maar het zal allicht een stuk eenvoudiger zijn geweest dat je je vervoersmiddel een bak water en een trog voer voor kunt houden en verzekerd kan zijn dat je voor weinig kosten van a naar b kan komen.. Natuurlijk klinkt even tanken en weer doorrijden ook heel aantrekkelijk… Maar goed als we tegenwoordig naar de mitsubishi dealer gaan, dit wat voor ons al aardig bekend terrein aan het worden is… en waar Nico door Frank (ons contactpersoon daar) al gebombardeerd is tot zijn ‘amigo’… (vaak is het dan uitkijken geblazen…. In dit geval ook!!) Maar goed net op het moment dat de Mitsubishi waarschijnlijk al had bedacht dat de garage zijn officiële thuisbasis zou gaan worden (en wij dus ook) heeft Nico Frank maar eens opgebeld om te vragen hoe de zaken er voor stonden. Voornamelijk met het oog op dat mijn moeder 6 juli op bezoek zou komen en dat ik haar graag zelf met mijn eigen auto op had willen halen van Punta Cana airport, ongeveer 3,5 uur rijden hiervandaan, met paard en wagen waarschijnlijk 6 uur of meer maar ik had het er voor over gehad. ;-)
Om een lang verhaal kort te maken… de auto was voor 6 juli nog niet klaar, inmiddels stond de auto al meer dan 2 weken bij de dealer in de workshop. Ik ben met de auto van Nico mijn moeder op gaan halen. Sowieso wel een fijn idee vooral als je zo’n rit voor de boeg hebt. En Nico’s auto is beter bestand tegen ‘over het hoofd gezien, te diepe greppeltjes…. (Ik heb lang getwijfeld om dit te doen maar in de bijlage zie je een foto… grrrrr)
Nadat ik mijn moeder op donderdag van het vliegveld heb opgehaald zijn we naar een leuke guesthouse gereden in Bavaro. Ongeveer een dik half uur rijden van het vliegveld, ons balkon had uitzicht op de Atlantische oceaan. En dit was niet verkeerd. Hier krijg je echt dat caribische gevoel wat je in Santo Domingo soms wel mist. Witte stranden en helder blauw water.. Heel vervelend! Vrijdagavond kwam Nico met Andre, Marisol en Alexander. We hadden voor hun een kamer in hetzelfde guesthouse gereserveerd, we deelden het balkonnetje met hun. Zaterdag zijn Andre en Nico wezen golfen in een of ander (niet te betalen als je geen connecties hebt) ontzettend mooi resort. Ze hadden ons opgebeld of we daar niet een dagje wilde vertoeven. We zijn daar heen gereden en het was adembenemend mooi. (zie foto bijlage) We hebben die dag optimaal genoten want dit was een eenmalige uitnodiging, normaal betaal je 300 dollar (geen pesos!!!) om daar naar binnen te gaan. Op zondag middag zijn Nico, Andre + familie weer naar Santo Domingo gegaan, mijn moeder en ik konden nog een dagje langer genieten van die heerlijke oceaan voor de deur, en het ontbijtje van het guesthouse. Op maandag zijn wij rustig aan weer terug gereden naar Santo Domingo, nou ja ‘rustig aan….’ Op de heenweg had ik totaal geen problemen onderweg, ik kon alles goed vinden, geen politiemannetjes als obstakels of andere vervelende dingen, maar op de terugweg kon ik ineens de borden niet meer vinden. (Misschien kwam het doordat ik de heenweg vrij geconcentreerd op zat te letten en de terug weg meer zat te kletsen met mijn moeder…) maar zo waren we in een wat grotere plaats, Higuey al twee keer fout gereden en toen ik voor de derde keer moest keren werd ik wat ongeduldig en zag ik dus een behoorlijk diepe greppel (waarvan je zegt hoe kun je die over het hoofd zien…) over het hoofd. Dat was dus die foto. Gelukkig was er een dominicaan in de buurt die behoorlijk behulpzaam was en die begon ineens met stenen te sjouwen om ons te helpen en zijn vrienden te bellen en mensen van brommertjes en paarden af te trekken zodat ze ons een handje konden helpen. Gelukkig waren we toen binnen no time weer op ‘verhard asfalt’ die man met het zweet op zijn kop heb ik 50 pesos gegeven voor al zijn hulp. (en Nico moet me maar eens les gaan geven in een cursus 4 wheel drive…..) Na dit akkevietje en nog een keer de verkeerde afslag te hebben genomen kwamen we redelijk op tijd aan in Santo Domingo… Jaaaa en mijn moeder dacht dat ze in Punta Cana al als maniakken reden…. ;-) Dinsdag was Nico jarig en dat was een hele leuke dag. Mijn moeder had kaartjes van mijn tante en zus voor hem meegenomen en die hebben we ’s ochtends voordat hij naar zijn werk ging bij de koffie gegeven, en natuurlijk hebben we uitgebreid voor hem gezongen, toen hij daarna opstond om zich klaar te maken voor het werk, kon ik het echt niet laten…. We hebben natuurlijk niet voor niets een zwembad in eigen tuin…. (zie foto bijlage.. hi, hi…) Toen Nico naar zijn werk ging hebben mijn moeder en ik niet stilgezeten. Eerst even uitgebreid gezwommen… (ochtendritueeltje) en daarna zijn we lopend naar de mall gegaan. (dit natuurlijk uit pure noodzaak. En ja het was verder dan we dachten.) daar zijn we uitgebreid wezen shoppen voor mijn mannetje. Ik wist dat hij graag 2 hanglampen voor buiten erg mooi vond dus wij opzoek naar die bewuste winkel… Deze winkel hadden we voor de verandering snel gevonden. En de lampjes hingen er nog dus het cadeau was al snel gekocht. Toen zijn we door gewandeld naar een andere mall. We hebben daar tassen vol met slingers, ballonnen, opblaasattributen voor het zwembad gekocht en enorm op zoek gegaan naar pakpapier om alles in te pakken. Nergens te bekennen, we hebben het maar met crêpepapier gedaan. Stond ook vrolijk. (achteraf blijkt dat iedereen de cadeaus in de winkel laat inpakken… en zo leren we elke dag weer wat bij. Hi hi. Toen als als een speer (MET DE TAXI) naar huis. Aangezien ik al wat ervaring had met de taxiritjes had ik al geld klaar om te betalen. Uiteraard veel minder dan hij wilde hebben maar zodoende had ik toch een goed gevoel om er iets meer bij te leggen zodat ik in plaats van hij (wat het dubbele zou zijn geweest ) bepaalde wat de rit waard zou zijn… Eenmaal thuis gekomen zijn we de hele middag druk geweest met het versieren van het terras, cadeautjes inpakken en opblazen van de luchtbedjes. We waren laat in de middag klaar toen we eindelijk even toe waren aan een bakkie koffie, wel gezellig om met iemand koffie te drinken. Daarna zijn we nog even wandelend naar te ‘pastry, partyshop geweest om een taart te halen. We waren net zo goed en wel klaar wanneer we de auto van Nico aan hoorden komen, op dat moment heb ik keihard de cd aangezet die mijn moeder mee had gekregen van Nico’s moeder met een verjaardagslied over Nico erop. Echt lachen en toen Nico doorliep naar het terras waar wij op hem zaten te wachten wist hij niet wat hij zag. Ik geloof dat hijzelf even vergeten was dat hij jarig was. Maar hij vond het geweldig! Hij heeft leuke cadeautjes gehad, en ’s avonds zijn we met z’n drieën uit eten gegaan in de oude stad. Errug lekker ook. Binnenkort gaan we nog wat mensen van zijn werk uitnodigen om een borrel op zijn inmiddels alweer 35 jarige leeftijd te vieren… ;-) De dag erna zijn Nico en ik vroeg op gestaan om de auto op te halen. Jawel de auto was klaar…. Toen we aankwamen bleek inderdaad dat Frank en Nico geen onbekenden van elkaar waren, Amigo dit Amigo dat maar ondertussen mochten we nog wel even plaatsnemen op een paar stoelen want….. (o,ooo) Er scheen vannacht een lampje te hebben gebrand in de auto zodat de accu leeg was, maar no mucho problemo even opladen en weer starten… Ok, hier kan ik niks van zeggen, hij was inderdaad snel opgeladen. Toen ze de auto voor kwamen rijden brandde er een lampje van de benzine… tank leeg, hadden we net helemaal volgetankt toen we de auto hadden gekocht. En wel geteld 1 ritje mee gereden en dat was naar diezelfde garage!!!!
Toch maar even gemeld aan Frank. Hij was immers toch amigo. Nou en wij vinden dat je je vrienden alles kan vertellen… ha ha Ja maar Nico we moeten toch een proefritje maken…. Ja maar Frank een proefritje van ongeveer 400 kilometer is wel een beetje overdreven of niet? ….. Niet dus… Afijn we hadden de auto, even (veel) afrekenen, tanken en weer terug naar huis, maar op de terugweg vond ik al snel dat de temperaturen binnenin de auto hoog opliepen, ik was het verkeer in Santo Domingo al gewend dus daar kon het niet aan liggen. Dat de claxon het niet deed… ok die deed het voor die tijd ook niet maar daar kun je ook aan wennen met deze chaos in het verkeer ook al moet je nu gewoon even wat vaker inhouden maar daar lag het ook niet aan…. Het was de airco. Die deed het wel voordat we hem weg brachten… Dussss…. Eigenlijk willen we de auto voor de airco nog een keer terug brengen maar we willen de auto niet weer voor 3 weken kwijt zijn en dit is iets wat niet samen gaat denk ik.
Voorlopig hebben we besloten om met de ramen open toch te genieten van het feit dat ik me beter kan redden. Ik kan nu tenminste mijn boodschappen halen en beginnen met eten te koken voordat Nico thuiskomt van zijn werk. Zodat hij niet als een achterlijke uit zijn werk naar huis moet sjezen en dan nog boodschappen doen en vervolgens een tijd wachten op zijn eten. (ja ik geloof dat Nico nu ineens ook niet meer zo’n haast heeft om de airco te laten repareren…Hi, hi,) Door de week zijn mijn moeder ik bij huis gebleven, wat ook als vakantie voelt, een beetjes zwemmen, kletsen, lunchen, lezen enz. en aan het eind van de week begonnen we langzaamaan eens op internet te kijken of we een leuk guesthousje konden vinden waar we het weekeind door konden brengen. (Visite is voor ons ook een ideale manier om het land te bezichtigen!!!) We hebben voor het tweede weekeind dat mijn moeder er was een leuke guesthouse gevonden en gereserveerd in het noorden van de Dominicaanse republiek, Las Galeras heet dat. Een aardig eindje rijden. En toen we eindelijk aankwamen regende het pijpenstelen. Het ziet er dan ook gelijk wel triest uit. De volgende dag scheen de zon en dan lijkt het alweer heel anders. Toch vonden we allemaal dat Las Galeras een beetje tegenviel. Op de terugweg hebben we een andere weg genomen en omdat we gehoord hadden dat Las Terrenas wat daar in de buurt ligt, een erg mooi dorpje is zijn we daar naar toe gereden om het te bekijken en om even te lunchen. Dit is wel weer iets om te onthouden. Veel mooiere stranden en helderder water en het leeft daar wat meer. Ook onbeperkt leuke gastenverblijven. Dit weten we dus voor de volgende keer. En de terugweg was erg mooi dit stond ook als tip aangeraden in een van de reisboekjes van de D.R. (dit was dus niet voor niets)
Mijn moeder en ik wilde in haar laatste week van haar vakantie nog een paar dagen naar Puerto Plato maar hadden ook zoiets van dan wordt het wel een heel gevlieg want haar laatste weekeindje zat er alweer aan te komen en dan moesten we alweer naar Punta Cana om haar daar op het vliegtuig te zetten. Maar omdat ons eigen huis al een soort van vakantie huis is was dit dan ook geen straf! En hebben we hier ook uitstekend vermaakt. Ik heb haar de oude stad Zona Colonial nog kunnen laten zien. Waar we aan het eind van de dag met Nico op een terrasje hadden afgesproken. We hebben daar met z’n allen wat gedronken en daarna zijn we naar een plein gehobbeld om een hapje te gaan eten bij een ander restaurantje, met uitzicht op het huis van Columbus… hij was weeeer niet thuis ;-). Verder heb ik haar onze vorige huizen laten zien. Bij het Santo Domingo hotel hebben we even koffie gedronken en een stuk taart gegeten en bij het embajador hebben we een andere dag nog wat gedronken. Ook zijn we ’s avonds nog een keer op stap geweest naar het Santo Domingo hotel om haar daar kennis te laten maken met de Merengue dance. Omdat het laatste weekeind veel te snel in aantocht was hadden we besloten om de terugweg te combineren met wat nieuws. Nico en ik wilden altijd al een keer naar Bayahibe dat is een soort walhalla voor de duikers. En aangezien we van plan zijn om een keer in deze twee jaar, onze padi te halen was dit voor ons ook leuk om te zien of het inderdaad zo mooi was daar. Het plaatsje ligt op de route van het vliegveld, dus konden we dit mooi combineren. Ook hiervoor hadden we 2 nachten vooruit geboekt. Nico had de vrijdag en de maandag vrijgenomen, en hebben we optimaal van dit oord genoten. Het was dus inderdaad zo mooi als iedereen en de boeken omschreef!!
We hebben de zaterdag een speedbootje geregeld die ons naar een eilandje verderop heeft gebracht… paradijsje wel… (zie foto.. spreekt voor zich)
En toen helaas was het alweer zo ver… we zijn zondag doorgereden naar Bavaro, waar we met mijn moeder de vakantie zijn begonnen. Nico en ik hadden daar van te voren (dezelfde) kamer gereserveerd zodat we die avond mijn moeder op het vliegtuig konden zetten en niet het hele stuk in het donker terug te hoeven rijden. Maar sowieso was dit ideaal want ze hoefde pas om 9 uur te vliegen ’s avonds en we hadden lekker de hele dag nog om te zwemmen in de oceaan en lekker te lunchen. Daarna kon ze nog even lekker douchen voordat we haar weg brachten…. En nu is ze weg. Dat is wel even wennen weer. De volgende morgen zijn Nico en ik nog even lekker wezen zwemmen en lunchen voordat we weer terug reden naar Santo Domingo. Maar het was zeker de dag erna wel heel erg wennen dat er niet iemand bij het zwembad zat met de koffie al klaar, toen ik beneden kwam…. ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’… :)

Heel veel liefs van Nico en Rowena