dertiende bericht naar Nederland
Door: Rowena Binksma
Blijf op de hoogte en volg Rowena
28 December 2007 | Dominicaanse Republiek, Ciudad Trujillo
Hallo Allemaal,
Ik ben druk bezig met het maken van een webpagina over onze ‘veel te goed bevallen en daardoor veel te korte’ cruise vakantie door het Caribische gebied!! Dus daar ga ik verder lekker niks over vertellen! ;-) (alleen hebben we nog steeds geen internet, dus kan ik de webpagina helaas niet afmaken en dus ook de link hiervan nog niet doorsturen….. grrrr)
Wel hadden Nico en ik besloten om na de vakantie gewoon weer in ons huis te gaan wonen, we hadden immers nu toch 24uur bewaking in de tuin, en zo’n incident moet eigenlijk gewoon slijten. Maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan, heb ik ervaren..
We hadden voor de vakantie al een kleine voorproef gehad met de bewaking, dus we wisten een klein beetje wat ons te wachten stond. Voor de vakantie hadden we voor ’s avonds iedere keer dezelfde man in de tuin. Die vond het volgens ons wel gezellig bij ons want die kwam regelmatig even een praatje met ons maken aan de achterkant van het huis, (zijn territorium was aan de voorkant van het huis!!!) op een gegeven moment voelde hij zich al aardig thuis en begon ineens zomaar op de meest gekke tijden te douchen, ook had hij een verhaal over dat er op het werk veel gestolen werd en dat hij zijn jas ook kwijt was en of hij een jas van ons kon lenen, want het was ’s nachts toch wel aardig koud. Goed… een jas hier in het Caribische gebied, tja daar konden we hem niet aan helpen, wel had Nico een fijn vest, hebben we die maar aan hem gegeven. Afijn, toen wij dus terugkwamen van vakantie, was de bewaker weg, (en het vest en de thermoskan ook!!) en stond er een nieuwe man in de tuin. Op een of andere manier vond deze man ook dat ons huis nogal een huis was waar je je nogal snel thuis voelt of zo, want ook dit mannetje stond zomaar op de meest vreemde momenten onder de douche….. Toen we maar eens vriendelijk hadden uitgelegd dat het hier geen hotel was en dat als hij onder de douche stond dat het woord beveiliging ineens geen inhoud meer had, was ook hij de volgende dag vertrokken…. De volgende dag hadden we dus weer een nieuw gezicht in de tuin zitten, deze kreeg op een of andere manier ruzie met Santa, onze schoonmaker, dus Zij in tranen, de bewaker overstuur, Nico had gelukkig nog een dag vakantie, maar hij verstond niks van de bewaker en ik verstond niks van de schoonmaakster, dus Cathy gebeld, die kwam langs, hoewel ze doodziek op bed lag, zij heeft even bemiddeld, vertaald een kopje koffie gedronken en is toen weer gegaan, we hebben de schoonmaakster voor de rest van de dag naar huis gestuurd en de bewaker hebben we voorgoed naar huis gestuurd, die werd een half uur later afgelost door een ander ‘licht’ Deze tuinkabouter hield het 3 dagen vol, (als het aan hem had gelegen wel langer… want… ) Op een gegeven moment had ik boodschappen gedaan en toen ik terug kwam van de supermarkt deed ik de poort open om de auto voor ons huis te parkeren, en… geen bewakertje… ondertussen had ik de voordeur open gemaakt en alle boodschappen uit geladen, dat is zo’n drie keer lopen… ik denk waar is die knakker toch… kijk ik naast het huis, ligt meneer daar diep in coma, (anders had hij me wel eerder gehoord.) hij had er gezellig een stretchertje bij getrokken en zijn schoenen, sokken en shirt uitgedaan, (Lag denk ik een stuk comfortabeler…..) Dus ik helemaal over de zeik, stond ik daar op straat te gillen, (dat moest want hij werd maar niet wakker) !!!‘Que pasa señor!!!!…. Eindelijk werd hij dan wakker, echt knal rode ogen, waarschijnlijk aan de drugs of drank gezeten…. Ik wilde niet eens meer een uitleg (na zoveel mannetjes) horen dus gelijk Nico opgebeld of hij Melchior, zijn collega op kon bellen om ook dit mannetje te vervangen. Volgende dag hadden we weer een andere man in uniform in de tuin, en ik moet toegeven dit was helemaal de topper..... Op een gegeven moment kom ik dus thuis, En zie ik de nieuwe tuinkabouter staan, (deze had ik nog niet eerder gezien.) Ja, zegt hij, Nu jij toch thuis ben, kan ik het bedrijf wel opbellen om te zeggen dat ze me op kunnen komen halen…. DIT GELOOF JE TOCH NIET. Ik ben blij dat we nu in een appartement zitten…… Wel heb ik mijn verjaardag nog gevierd aan de Selene. En dit was erg gezellig, ik had Andre en Marisol, Bart en Cathy, Machteld en Sweder en Sarah en Arjen uitgenodigd, en ik denk dat de laatste rond 00.30 weggingen. Toen ik aan Nico vroeg of we naar bed zouden gaan, toen zei hij dat hij nog een cadeautje voor me had, maar dat ik nog even beneden moest blijven en dat hij me zou roepen wanneer ik kon komen, ik denk die moet nog even op het laatste moment inpakken, maar goed dit duurde maar en duurde maar dus ik denk ik ga maar even afwassen. Ik lang en breed met de afwas borstel in de weer, roept hij me, ik denk ja hallo ben nu even aan het afwassen, maar ik was natuurlijk heel erg nieuwsgierig….. dus ik naar boven, staan er 2 kaarsjes bij de slaapkamer deur te branden, ik denk wat gezellig die heeft er werk van gemaakt, doe ik de deur open, de hele slaapkamer vol kaarsjes, en daar stond hij…. Mijn mannetje, strak in pak, en met 1 knie op de grond, (ja dat zag ik mooi nog even tussen de tranen door!!!) Hij wilde al een tijdje mij wat vragen…. En hier was dus het moment, totaal onverwacht vroeg Nico of ik met hem wilde trouwen….. SI! JA! Natuurlijk! Ik kan je vertellen dat je je verjaardag niet mooier kan eindigen dan dit!!!
Maat goed, wij zijn dus verhuist. Voor de vakantie ben ik naar wat appartementen wezen kijken, en tja ik moet toegeven dit is moeilijk. Het is eigenlijk gewoon een feit dat we heeel erg verwent zijn met ons grote huis inclusief mango boom en zwembad, zie dan maar een appartementje te vinden wat leuker is… dit heeft dus nogal wat voeten in de aarde gezet, weer veel makelaars gezien en allemaal hetzelfde verhaal van beste prijs in heel Santo Domingo, mooiste uitzicht bla bla bla de etcetera is eigenlijk hetzelfde als een van de eerste berichten die ik had gestuurd over het vinden van een huis, dus dit ga ik niet nog een keer herhalen. Maar uiteindelijk had ik de krant er weer bij gepakt, de maandag ochtend editie…. Staan de meeste huizen en appartementen in, en daar stond een advertentie over een penthouse met privé zwembad, kijk, dat voelt herkenbaar dus ik denk laat ik die makelaar opbellen. Nog geen 5 minuten zat ik met hem aan de telefoon en ik denk ik ken die stem…… maar tegelijkertijd denk je: ja hoor waarvan dan… Santo Domingo….. 3 miljoen mensen…. nee, het zal wel niet, uiteindelijk een afspraak met hem gemaakt, en hij zei, ik kom je thuis wel ophalen, trouwens mijn naam is… Caesar…. CAESAR???? Dus ik gil gelijk, ik ken jou!! Hij was namelijk dezelfde makelaar die ons ongeveer een jaar geleden aan ons huis had geholpen, dus ik lag helemaal in een deuk, gelijk Nico opgebeld, en hem alvast een beetje warm gemaakt dat hij maar weer mee moest voor de onderhandelingen, (Caesar vind jongens leuker dan meisjes.) Maar de vorige keer had hij ons heel goed geholpen en deze keer duidelijk weer. Hij had namelijk kunnen regelen dat wij binnen ongeveer 2 weken in het nieuwe appartement konden. Kijk dat is heel erg fijn, want ondertussen werden we akelig (is een net woord, Toch??) van de ‘bodyguards’ dus ik had 2 weken de tijd om de 2 koffers in te pakken, waar we mee kwamen, Eitje…. NIET DUS, een mens verzamelt een hoop rotzooi in een jaar tijd, dus die 2 weken had ik dan ook optimaal nodig, vooral met een hond die met zijn poot onder zijn ziel liep, wist totaal niet wat erg ging gebeuren maar wist totaal wel dat er wat ging gebeuren. Dus 2 weken lang alles in dozen pakken, achter bikkel aan rennen en vervolgens hetzelfde item nog een keer in een doos pakken, leuk joh, verhuizen. Eindelijk toch gelukt en konden we alle dozen uit gaan pakken aan Calle B. (dit ook bijna allemaal weer via de bek van Bikkel.) Ik denk dat we alle drie ongeveer 2 weken moeten hebben wennen. Het appartement is heel erg netjes voor ons ruim genoeg en het dakterras is gaaf! Super mooi uitzicht aan de ene kant zie je de bergen en aan de andere kant de Caribische zee. En nu heb je tenminste wel een echt gevoel dat je in de Stad zit. Altijd water en elektriciteit, dat is ook wel een heel groot voordeel. En we voelen ons hier een stuk veiliger. En daar ging het om dus zover is het gelukkig de juiste keuze geweest.
Verder ben ik druk bezig geweest met onze verblijfsvergunning nou eindelijk eens in handen te krijgen, dit moet allemaal weer via een advocaat en menigeen loketjes dusssss… komt er in het kort op neer dat ik geen contact meer kreeg met de advocaat… heeft denk ik nummer herkenning!!!! Tig voicemails en sms’jes later heb ik via een omweg een meneer van haar kantoor weten te spreken en je wordt teruggebeld, ja right, ook de manana, 10 maanden later, zeker, trap ik tegenwoordig niet meer in dus ik er heen, helemaal over de zeik, kom op zeg. Ik weet dat alles hier lang duurt maar op een gegeven moment is de grens van lang zoek. De desbetreffende advocaat was er natuurlijk niet, maar de eerste keer (10 maanden geleden) hadden we daar afgesproken en ze had laten vallen dat ze daar ook woonde, dusssssss het was toen 15.30 uur en haar manlijke collega had me verteld dat ze om 17.00 uur er weer zou zijn, dus ik denk toch tijd zat ik wacht wel even. Om 17.00 was er niet maar dat had ik ook niet verwacht en ik zat daar toch lekker mijn Spaans op te halen uit de listin diario (de krant) dus ik had ook nog wel even de tijd voordat ik dat allemaal begreep en ‘m uit had, inmiddels had ik bezoek van Nico, dus dat maakte het wachten nog gezellig ook, hij was uit zijn werk maar naar mij toe gegaan, ook Nico wil graag zijn verblijfsvergunning, dus wij samen wachten en inmiddels was het 19.00 uur, het kantoor was langzaam leeggedruppeld (iedereen wil graag om 17.00 uur naar huis denk ik (ook het personeel van alle loketjes van de immigratie dienst…) maar het rare was dat om 19.15 er een telefoontje kwam…. Voor mij… Iemand van het immigratie dienst…. Ha ha heel zwam verhaal over dat het erg druk was, we niet de enige waren en dat Sofia (ik kan die naam bijna niet meer horen) echt z.s.m. contact met ons op zou nemen, en dat het geen zin had om daar te blijven wachten… (ik denk hoe weet hij dit allemaal…) maar goed ik denk als die Sofia een vriendje van haar laat bellen om ons naar huis te sturen, wil ze vast erg graag naar huis,,, we wachten nog wel even, dusssss nog een halfuurtje gewacht en toen zijn we maar eens gegaan. (we vonden het daar niet zo’n leuk buurtje en het was al donker) maar jeetje hee. De volgende dag kreeg ik zowaar een telefoontje van Sofia, dat ze me maandag zou bellen want dan wist ze wanneer we een afspraak konden maken en foto’s konden nemen en dan zou alles geregeld zijn….. ja je kan verder ook niks doen. Dus uitdrukkelijk gevraagd of ze me ECHT zou terugbellen en dat ik het allemaal geen stijl vond en dat zij ons (wartsila) veel geld kostte maar dat helpt ook allemaal niks. Maandag geen gehoor van Sofia, Bart heeft haar dinsdag gebeld en ja, allemaal koek en ei, van de week zou het geregeld zijn. Bart valt tegenwoordig ook onder haar nummerherkenning en wij hebben nu weer een maand later nog steeds geen verblijfsvergunning…. Wordt vervolgd,
Internet regelen is een verhaal uit hetzelfde genre…. (maar een beetje anders….) we zitten nu dus in het appartement en we wilden uiteraard z.s.m. internet. (dat Z.S.M. vergeet ik iedere keer om hier uit het woordenboek te schrappen, moet ik toch nodig doen voor mijn eigen gemoedsrust…. ;-)) Om het onszelf al een stuk gemakkelijker te maken had Nico, Cecil, je weet wel de secretaresse van Wartsila, alias onze assistent, tegenwoordig ALL ROUND -PERSONAL assistent….) die kreeg ook telefonisch al 3 verschillende versies van 5 verschillende personen, maar uiteindelijk was het gelukt, dus met dat vooronderzoek kon ik naar de Verizon, ook hier doen ze aan fuseren dus een grotere puinhoop kun je je niet voorstellen maar goed ik dus eigenlijk met een been in de verizon en de andere in codetel… Internet…. Heel normaal woord toch (hele moeilijke definitie) nee wat ik wil kan niet….. geeft niet, ik heb Cecil in de speed dial… Zij alles uitgelegd ik mijn paspoort gegeven en hij alles invoeren, totaan bijna de laatste vraag, werk….. shit, ik werk niet…. Euh… huisvrouw(???) tja stond denk ik niet bij de keuze mogelijkheden blokje in zijn computer….. Nee, kon toch niet lukken…. Geen probleem, geeft niks… ik had al een voor gevoel, Nico’s paspoort en visite kaartje (ja tegenwoordig loop ik met alles in mijn tas als er iets geregeld moet worden, helaas is mijn tas niet zo groot en is Nico altijd aan het werk, maar anders….
Ook bij me, dus wij de hele riedel weer opnieuw ingetoetst en uit eindelijk was het dan toch geen probleem internet was aangevraagd en Nico zou een telefoontje krijgen voor bevestiging en daarna… duurt het nog 10 tot 15 werkdagen. Ok dat is niet erg daar hadden we al rekening mee gehouden, maar…… Nico kreeg zijn telefoontje maar nooit, dus Cecil er weer achter aan, nee internet was niet aangevraagd en dat zou ook niet kunnen want dan moest er eerst een lijn geopend worden…….. QUE?!!!! Dussssssss de volgende dag zaten Nico en ik en onze paspoorten, adresgegevens de hele rataplan op het bankje voor de verizon/codetel te wachten tot de deur open ging, wij alles weer opnieuw in de computer laten zeten en dan zou nu alles goed moeten zijn en een lijn geopend moeten worden en zou ik ’s middags weer langs kunnen komen om dan opnieuw een aanvraag te moeten doen voor internet. Dus ik ’s middags weer naar de verizon. Weer een ander persoon die me verteld dat ik nog geen internet aan kan vragen. Dus ik zeg ik heb met die collega van jou gesproken, dan wacht ik wel op haar. Dussssssss ik weer wachten, uiteindelijk weer naar huis gestuurd met het bericht van er moet nu eerst iemand langs zijn geweest van Codetel dit kan 10 tot 15 dagen duren…en dan pas kan ik terug komen voor internet (o, werkt het zo??? Ik denk alleen maar; ja noem je zelf ALVAST maar Codetel, dan kan je in ieder geval straks Verizon de schuld geven ha ha, ik kan er nu wel weer om lachen….) gelukkig kwam er 2 dagen later al een mannetje om de lijn in orde te maken, zou alleen 300 pesos kosten, ik denk 300 klappen voor je…. Dus even weer mijn speeddial er bij en Cecil heeft even geregeld dat hij het voor niks zou doen. Voordeel van alles hier is dat het je blijft stimuleren om spaans te leren dus dat is goed.. Dusssss het mannetje weer de deur uit gewerkt, ik denk ik geef hem ook geen fooi ook! En weer de welbekende route naar de Verizon – Codetel gereden… EINDELIJK internet aanvragen en….. fingers crossed…… Maar afijn jullie lezen nu de mail…. Dus ook weer gelukt.
Groetjes Rowena en Nico
Ik ben druk bezig met het maken van een webpagina over onze ‘veel te goed bevallen en daardoor veel te korte’ cruise vakantie door het Caribische gebied!! Dus daar ga ik verder lekker niks over vertellen! ;-) (alleen hebben we nog steeds geen internet, dus kan ik de webpagina helaas niet afmaken en dus ook de link hiervan nog niet doorsturen….. grrrr)
Wel hadden Nico en ik besloten om na de vakantie gewoon weer in ons huis te gaan wonen, we hadden immers nu toch 24uur bewaking in de tuin, en zo’n incident moet eigenlijk gewoon slijten. Maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan, heb ik ervaren..
We hadden voor de vakantie al een kleine voorproef gehad met de bewaking, dus we wisten een klein beetje wat ons te wachten stond. Voor de vakantie hadden we voor ’s avonds iedere keer dezelfde man in de tuin. Die vond het volgens ons wel gezellig bij ons want die kwam regelmatig even een praatje met ons maken aan de achterkant van het huis, (zijn territorium was aan de voorkant van het huis!!!) op een gegeven moment voelde hij zich al aardig thuis en begon ineens zomaar op de meest gekke tijden te douchen, ook had hij een verhaal over dat er op het werk veel gestolen werd en dat hij zijn jas ook kwijt was en of hij een jas van ons kon lenen, want het was ’s nachts toch wel aardig koud. Goed… een jas hier in het Caribische gebied, tja daar konden we hem niet aan helpen, wel had Nico een fijn vest, hebben we die maar aan hem gegeven. Afijn, toen wij dus terugkwamen van vakantie, was de bewaker weg, (en het vest en de thermoskan ook!!) en stond er een nieuwe man in de tuin. Op een of andere manier vond deze man ook dat ons huis nogal een huis was waar je je nogal snel thuis voelt of zo, want ook dit mannetje stond zomaar op de meest vreemde momenten onder de douche….. Toen we maar eens vriendelijk hadden uitgelegd dat het hier geen hotel was en dat als hij onder de douche stond dat het woord beveiliging ineens geen inhoud meer had, was ook hij de volgende dag vertrokken…. De volgende dag hadden we dus weer een nieuw gezicht in de tuin zitten, deze kreeg op een of andere manier ruzie met Santa, onze schoonmaker, dus Zij in tranen, de bewaker overstuur, Nico had gelukkig nog een dag vakantie, maar hij verstond niks van de bewaker en ik verstond niks van de schoonmaakster, dus Cathy gebeld, die kwam langs, hoewel ze doodziek op bed lag, zij heeft even bemiddeld, vertaald een kopje koffie gedronken en is toen weer gegaan, we hebben de schoonmaakster voor de rest van de dag naar huis gestuurd en de bewaker hebben we voorgoed naar huis gestuurd, die werd een half uur later afgelost door een ander ‘licht’ Deze tuinkabouter hield het 3 dagen vol, (als het aan hem had gelegen wel langer… want… ) Op een gegeven moment had ik boodschappen gedaan en toen ik terug kwam van de supermarkt deed ik de poort open om de auto voor ons huis te parkeren, en… geen bewakertje… ondertussen had ik de voordeur open gemaakt en alle boodschappen uit geladen, dat is zo’n drie keer lopen… ik denk waar is die knakker toch… kijk ik naast het huis, ligt meneer daar diep in coma, (anders had hij me wel eerder gehoord.) hij had er gezellig een stretchertje bij getrokken en zijn schoenen, sokken en shirt uitgedaan, (Lag denk ik een stuk comfortabeler…..) Dus ik helemaal over de zeik, stond ik daar op straat te gillen, (dat moest want hij werd maar niet wakker) !!!‘Que pasa señor!!!!…. Eindelijk werd hij dan wakker, echt knal rode ogen, waarschijnlijk aan de drugs of drank gezeten…. Ik wilde niet eens meer een uitleg (na zoveel mannetjes) horen dus gelijk Nico opgebeld of hij Melchior, zijn collega op kon bellen om ook dit mannetje te vervangen. Volgende dag hadden we weer een andere man in uniform in de tuin, en ik moet toegeven dit was helemaal de topper..... Op een gegeven moment kom ik dus thuis, En zie ik de nieuwe tuinkabouter staan, (deze had ik nog niet eerder gezien.) Ja, zegt hij, Nu jij toch thuis ben, kan ik het bedrijf wel opbellen om te zeggen dat ze me op kunnen komen halen…. DIT GELOOF JE TOCH NIET. Ik ben blij dat we nu in een appartement zitten…… Wel heb ik mijn verjaardag nog gevierd aan de Selene. En dit was erg gezellig, ik had Andre en Marisol, Bart en Cathy, Machteld en Sweder en Sarah en Arjen uitgenodigd, en ik denk dat de laatste rond 00.30 weggingen. Toen ik aan Nico vroeg of we naar bed zouden gaan, toen zei hij dat hij nog een cadeautje voor me had, maar dat ik nog even beneden moest blijven en dat hij me zou roepen wanneer ik kon komen, ik denk die moet nog even op het laatste moment inpakken, maar goed dit duurde maar en duurde maar dus ik denk ik ga maar even afwassen. Ik lang en breed met de afwas borstel in de weer, roept hij me, ik denk ja hallo ben nu even aan het afwassen, maar ik was natuurlijk heel erg nieuwsgierig….. dus ik naar boven, staan er 2 kaarsjes bij de slaapkamer deur te branden, ik denk wat gezellig die heeft er werk van gemaakt, doe ik de deur open, de hele slaapkamer vol kaarsjes, en daar stond hij…. Mijn mannetje, strak in pak, en met 1 knie op de grond, (ja dat zag ik mooi nog even tussen de tranen door!!!) Hij wilde al een tijdje mij wat vragen…. En hier was dus het moment, totaal onverwacht vroeg Nico of ik met hem wilde trouwen….. SI! JA! Natuurlijk! Ik kan je vertellen dat je je verjaardag niet mooier kan eindigen dan dit!!!
Maat goed, wij zijn dus verhuist. Voor de vakantie ben ik naar wat appartementen wezen kijken, en tja ik moet toegeven dit is moeilijk. Het is eigenlijk gewoon een feit dat we heeel erg verwent zijn met ons grote huis inclusief mango boom en zwembad, zie dan maar een appartementje te vinden wat leuker is… dit heeft dus nogal wat voeten in de aarde gezet, weer veel makelaars gezien en allemaal hetzelfde verhaal van beste prijs in heel Santo Domingo, mooiste uitzicht bla bla bla de etcetera is eigenlijk hetzelfde als een van de eerste berichten die ik had gestuurd over het vinden van een huis, dus dit ga ik niet nog een keer herhalen. Maar uiteindelijk had ik de krant er weer bij gepakt, de maandag ochtend editie…. Staan de meeste huizen en appartementen in, en daar stond een advertentie over een penthouse met privé zwembad, kijk, dat voelt herkenbaar dus ik denk laat ik die makelaar opbellen. Nog geen 5 minuten zat ik met hem aan de telefoon en ik denk ik ken die stem…… maar tegelijkertijd denk je: ja hoor waarvan dan… Santo Domingo….. 3 miljoen mensen…. nee, het zal wel niet, uiteindelijk een afspraak met hem gemaakt, en hij zei, ik kom je thuis wel ophalen, trouwens mijn naam is… Caesar…. CAESAR???? Dus ik gil gelijk, ik ken jou!! Hij was namelijk dezelfde makelaar die ons ongeveer een jaar geleden aan ons huis had geholpen, dus ik lag helemaal in een deuk, gelijk Nico opgebeld, en hem alvast een beetje warm gemaakt dat hij maar weer mee moest voor de onderhandelingen, (Caesar vind jongens leuker dan meisjes.) Maar de vorige keer had hij ons heel goed geholpen en deze keer duidelijk weer. Hij had namelijk kunnen regelen dat wij binnen ongeveer 2 weken in het nieuwe appartement konden. Kijk dat is heel erg fijn, want ondertussen werden we akelig (is een net woord, Toch??) van de ‘bodyguards’ dus ik had 2 weken de tijd om de 2 koffers in te pakken, waar we mee kwamen, Eitje…. NIET DUS, een mens verzamelt een hoop rotzooi in een jaar tijd, dus die 2 weken had ik dan ook optimaal nodig, vooral met een hond die met zijn poot onder zijn ziel liep, wist totaal niet wat erg ging gebeuren maar wist totaal wel dat er wat ging gebeuren. Dus 2 weken lang alles in dozen pakken, achter bikkel aan rennen en vervolgens hetzelfde item nog een keer in een doos pakken, leuk joh, verhuizen. Eindelijk toch gelukt en konden we alle dozen uit gaan pakken aan Calle B. (dit ook bijna allemaal weer via de bek van Bikkel.) Ik denk dat we alle drie ongeveer 2 weken moeten hebben wennen. Het appartement is heel erg netjes voor ons ruim genoeg en het dakterras is gaaf! Super mooi uitzicht aan de ene kant zie je de bergen en aan de andere kant de Caribische zee. En nu heb je tenminste wel een echt gevoel dat je in de Stad zit. Altijd water en elektriciteit, dat is ook wel een heel groot voordeel. En we voelen ons hier een stuk veiliger. En daar ging het om dus zover is het gelukkig de juiste keuze geweest.
Verder ben ik druk bezig geweest met onze verblijfsvergunning nou eindelijk eens in handen te krijgen, dit moet allemaal weer via een advocaat en menigeen loketjes dusssss… komt er in het kort op neer dat ik geen contact meer kreeg met de advocaat… heeft denk ik nummer herkenning!!!! Tig voicemails en sms’jes later heb ik via een omweg een meneer van haar kantoor weten te spreken en je wordt teruggebeld, ja right, ook de manana, 10 maanden later, zeker, trap ik tegenwoordig niet meer in dus ik er heen, helemaal over de zeik, kom op zeg. Ik weet dat alles hier lang duurt maar op een gegeven moment is de grens van lang zoek. De desbetreffende advocaat was er natuurlijk niet, maar de eerste keer (10 maanden geleden) hadden we daar afgesproken en ze had laten vallen dat ze daar ook woonde, dusssssss het was toen 15.30 uur en haar manlijke collega had me verteld dat ze om 17.00 uur er weer zou zijn, dus ik denk toch tijd zat ik wacht wel even. Om 17.00 was er niet maar dat had ik ook niet verwacht en ik zat daar toch lekker mijn Spaans op te halen uit de listin diario (de krant) dus ik had ook nog wel even de tijd voordat ik dat allemaal begreep en ‘m uit had, inmiddels had ik bezoek van Nico, dus dat maakte het wachten nog gezellig ook, hij was uit zijn werk maar naar mij toe gegaan, ook Nico wil graag zijn verblijfsvergunning, dus wij samen wachten en inmiddels was het 19.00 uur, het kantoor was langzaam leeggedruppeld (iedereen wil graag om 17.00 uur naar huis denk ik (ook het personeel van alle loketjes van de immigratie dienst…) maar het rare was dat om 19.15 er een telefoontje kwam…. Voor mij… Iemand van het immigratie dienst…. Ha ha heel zwam verhaal over dat het erg druk was, we niet de enige waren en dat Sofia (ik kan die naam bijna niet meer horen) echt z.s.m. contact met ons op zou nemen, en dat het geen zin had om daar te blijven wachten… (ik denk hoe weet hij dit allemaal…) maar goed ik denk als die Sofia een vriendje van haar laat bellen om ons naar huis te sturen, wil ze vast erg graag naar huis,,, we wachten nog wel even, dusssss nog een halfuurtje gewacht en toen zijn we maar eens gegaan. (we vonden het daar niet zo’n leuk buurtje en het was al donker) maar jeetje hee. De volgende dag kreeg ik zowaar een telefoontje van Sofia, dat ze me maandag zou bellen want dan wist ze wanneer we een afspraak konden maken en foto’s konden nemen en dan zou alles geregeld zijn….. ja je kan verder ook niks doen. Dus uitdrukkelijk gevraagd of ze me ECHT zou terugbellen en dat ik het allemaal geen stijl vond en dat zij ons (wartsila) veel geld kostte maar dat helpt ook allemaal niks. Maandag geen gehoor van Sofia, Bart heeft haar dinsdag gebeld en ja, allemaal koek en ei, van de week zou het geregeld zijn. Bart valt tegenwoordig ook onder haar nummerherkenning en wij hebben nu weer een maand later nog steeds geen verblijfsvergunning…. Wordt vervolgd,
Internet regelen is een verhaal uit hetzelfde genre…. (maar een beetje anders….) we zitten nu dus in het appartement en we wilden uiteraard z.s.m. internet. (dat Z.S.M. vergeet ik iedere keer om hier uit het woordenboek te schrappen, moet ik toch nodig doen voor mijn eigen gemoedsrust…. ;-)) Om het onszelf al een stuk gemakkelijker te maken had Nico, Cecil, je weet wel de secretaresse van Wartsila, alias onze assistent, tegenwoordig ALL ROUND -PERSONAL assistent….) die kreeg ook telefonisch al 3 verschillende versies van 5 verschillende personen, maar uiteindelijk was het gelukt, dus met dat vooronderzoek kon ik naar de Verizon, ook hier doen ze aan fuseren dus een grotere puinhoop kun je je niet voorstellen maar goed ik dus eigenlijk met een been in de verizon en de andere in codetel… Internet…. Heel normaal woord toch (hele moeilijke definitie) nee wat ik wil kan niet….. geeft niet, ik heb Cecil in de speed dial… Zij alles uitgelegd ik mijn paspoort gegeven en hij alles invoeren, totaan bijna de laatste vraag, werk….. shit, ik werk niet…. Euh… huisvrouw(???) tja stond denk ik niet bij de keuze mogelijkheden blokje in zijn computer….. Nee, kon toch niet lukken…. Geen probleem, geeft niks… ik had al een voor gevoel, Nico’s paspoort en visite kaartje (ja tegenwoordig loop ik met alles in mijn tas als er iets geregeld moet worden, helaas is mijn tas niet zo groot en is Nico altijd aan het werk, maar anders….
Ook bij me, dus wij de hele riedel weer opnieuw ingetoetst en uit eindelijk was het dan toch geen probleem internet was aangevraagd en Nico zou een telefoontje krijgen voor bevestiging en daarna… duurt het nog 10 tot 15 werkdagen. Ok dat is niet erg daar hadden we al rekening mee gehouden, maar…… Nico kreeg zijn telefoontje maar nooit, dus Cecil er weer achter aan, nee internet was niet aangevraagd en dat zou ook niet kunnen want dan moest er eerst een lijn geopend worden…….. QUE?!!!! Dussssssss de volgende dag zaten Nico en ik en onze paspoorten, adresgegevens de hele rataplan op het bankje voor de verizon/codetel te wachten tot de deur open ging, wij alles weer opnieuw in de computer laten zeten en dan zou nu alles goed moeten zijn en een lijn geopend moeten worden en zou ik ’s middags weer langs kunnen komen om dan opnieuw een aanvraag te moeten doen voor internet. Dus ik ’s middags weer naar de verizon. Weer een ander persoon die me verteld dat ik nog geen internet aan kan vragen. Dus ik zeg ik heb met die collega van jou gesproken, dan wacht ik wel op haar. Dussssssss ik weer wachten, uiteindelijk weer naar huis gestuurd met het bericht van er moet nu eerst iemand langs zijn geweest van Codetel dit kan 10 tot 15 dagen duren…en dan pas kan ik terug komen voor internet (o, werkt het zo??? Ik denk alleen maar; ja noem je zelf ALVAST maar Codetel, dan kan je in ieder geval straks Verizon de schuld geven ha ha, ik kan er nu wel weer om lachen….) gelukkig kwam er 2 dagen later al een mannetje om de lijn in orde te maken, zou alleen 300 pesos kosten, ik denk 300 klappen voor je…. Dus even weer mijn speeddial er bij en Cecil heeft even geregeld dat hij het voor niks zou doen. Voordeel van alles hier is dat het je blijft stimuleren om spaans te leren dus dat is goed.. Dusssss het mannetje weer de deur uit gewerkt, ik denk ik geef hem ook geen fooi ook! En weer de welbekende route naar de Verizon – Codetel gereden… EINDELIJK internet aanvragen en….. fingers crossed…… Maar afijn jullie lezen nu de mail…. Dus ook weer gelukt.
Groetjes Rowena en Nico
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
