elfde bericht naar nederland

Hallo Allemaal,


Ja! omdat wij nu eenmaal in de Dominicaanse Republiek wonen en daardoor lijkt alsof alles hier vertraagt wordt afgespeeld (met andere woorden dat alles hier MANANA klaar is en dat dus die bewuste ‘morgen’ uitgesmeerd kan worden over een hele maand….) zijn wij dus lang niet vet te laat met jullie allemaal veel geluk toe te wensen voor 2007!
Bij deze dus van Nico en mij de allerbeste wensen en veel geluk in 2007. ;-)
Verder is het alweer een tijdje geleden dat jullie wat hebben kunnen lezen over deze kant van de wereld. En we hebben wel weer wat beleefd. Op 2 november heeft Brian Adams voor ons gezongen!!! Ik wist voor die tijd al een aardig tijdje dat hij in het land zou komen, en die gelegenheid wilden we niet missen. Dus ik hield de krant in de gaten en rond augustus stond er een grote advertentie in de krant dat Brian Adams in La Romana zou optreden. Dus ik opzoek naar de Dominicaanse ‘www.mojoconcerts.do’ Dat was een heel gedoe kan ik je vertellen want dan staat er een telefoonnummer bij en als je die belt krijg je een bandje aan de lijn die je een heel verhaal in het spaans verteld, geen touw aan vast te knopen en kon wat mij betreft het Dominicaanse volkslied zijn geweest. Dus had ik al snel bedacht dat ik SNEL iets anders moest gaan verzinnen voordat het concert uitverkocht zou zijn. Omdat ik dit beschouwde als een spoedklus kon ik maar 1 ander iets bedenken en dat was terug vallen op Cecil! Cecil kun je beschouwen als De Dikke Van Dale in Nederland maar dan voor het hele leven hier. Cecil is de secretaresse van Wartsila Dominicana. (en bijna fulltime assistente van de Selene 41b!!!) Zodoende hadden we 4 V.I.P. kaarten voor het concert van Brian Adams en zouden we Andre en Marisol in La Romana ontmoeten. Ik had een goedkoop hotelletje voor ons gereserveerd want Nico en ik wilde er gelijk een leuk uitje van maken. Dit op zich was een hele uitdaging want in principe staat La Romana er om bekend dat je daar heel luxe en mooi kan overnachten met uitzicht op de Caribische zee, maar voordat je die ziet moet je over het zwembad wat bij het huisje die je daar gehuurd hebt heen kijken… en vaak is de met handgeknipte bijgehouden golfcourse ook een obstakel. Dus dat was geen optie en daar komt dus alleen de Jetset van Amerika. J-lo heeft daar recent ook nog een optrekje gekocht. Dus dat zegt al genoeg en vanzelfsprekend kunnen wij dat zelfs niet voor 1 nachtje permitteren. (begint bij 300 dollar) Dus ik had een achteraf hotel kamertje geboekt voor een nul minder en dat kon je er ook aan af zien. Voor Bikkel hadden we die nacht ook een hok geboekt in een pension in Santo Domingo. Dus wij konden los in La Romana…. En dat was errrrug leuk! Het concert werd gegeven in Altos de Chevon, dit is een Italiaans dorpje uit de Romeinse tijd nagebouwd en dat kunnen ze wel. Een paar restaurantjes en winkeltjes in dezelfde bouwstijl en een groot mooi aangelegde tuin wat er uit zag alsof het ook in die tijd was aangelegd en een bosrijke omgeving wat werd afgescheiden door een rivier. Ook bevond daar het amfitheater en tussen de pilaren stond Brian…. Echt van 22.00 tot 01.00 zong hij nog beter dan de cd en hebben we onszelf erover verbaast dat we zoveel nummers mee konden zingen. Hij betrok alle kanten van het publiek er goed bij en het leek erop dat hij na al die jaren nog steeds plezier had in het weggeven van een show. Mooie baan heeft ie. Na het concert hebben we afscheid genomen van Andre en Marisol, zij gingen weer terug naar Santo Domingo en wij trokken ons terug in het meest ranzige hotelkamertje van de hele Dominicaanse Republiek. Op het plafond zaten de meest ondefinieerbare vlekken. Er drupte water op het bed, Nico is het bed ingestapt met zijn broek nog aan en peinsde er ook niet over om deze uit te doen en als je ’s nachts naar de w.c. moest dan was het eerst slippers zoeken en dan pas gaan. ’s Ochtends toen we wakker werden zijn we hard langs de douche gelopen de kamer uit, uit checken en de hele weg terug naar Santo Domingo, 2 uur lang, hebben we ons vies gevoeld. Onder weg hadden Nico en ik al loodjes getrokken wie het eerst onder de douche mocht…. Nico was de gelukkige, en ik heb me dus 10 minuten langer vies moeten voelen! Bikkel had ongeveer net zo’n nacht mee gemaakt als wij. Want hij had niets gegeten is zijn hok niet uit geweest dus die arme stakker heeft niet gepoept en zelfs niet geplast.

Verder dachten wij dus mooi even ontsnapt te zijn aan de sinterkaas stress voor een jaar of twee, drie, nu we hier dus wonen….. maar dat ging even niet door. Bart en Cathy vonden het een leuk idee om een ouderwets Nederlands sinterklaas avondje te vieren. Bart had inmiddels al 16 jaar niet creatief kunnen zijn met dichten en knutselen en voor hun kinderen is het ook een hele andere wereld dus wij stemden er mee in om dit te helpen organiseren. Andre en Marisol besloten ook mee te doen en op een avond toen we bij ons thuis aan het bbq’n waren hebben we loodjes getrokken. Duidelijk afgesproken dat een surprise, gedicht en een cadeautje, gemaakt en gekocht moest worden. Zoals altijd was dit dus een laatste moment kwestie, niet anders dan in Nederland. Zaterdag 2 december zouden we het vieren en natuurlijk hadden we de hele zaterdag weer nodig om te dichten en knutselen en op cadeau jacht te gaan. ’S Ochtends belde Andre nog op of we zin hadden om op de kade te gaan staan om sinterklaas te zien aanmeren. Jawel deze ouwe beste man komt ook de verwende expat kindertjes nog meer verwennen op de Dominicaanse Republiek!!! Dus Nico en ik helemaal verbaast dat hij daar tijd voor had en wij het af moesten zeggen (vanwege de sinterklaas stress!!) en hem maar eens voorzichtig gevraagd of hij zijn surprise dan al af had…. Surprise??? Dussss…. Om een lang verhaal kort te houden hadden we die avond een heel gezellig sinterklaas avondje, waarvan 2 mensen zonder surprises en gedichten zaten omdat er twee andere weer te beroerd waren om te knutselen. Ik vond het vooral voor Tamara erg sneu zij is de oudste dochter (7 jaar) van Bart en Cathy. Zij zelf kon ook een mooi gedicht schrijven en heeft haar best gedaan voor een hele mooie surprise. En ze kreeg er niks voor terug. En ook Bart die dus al 16 jaar er naar uit gekeken had kreeg geen surprise. En het was oprecht een hele gezellige avond de surprises en gedichten die Bart en Cathy voor Nico en mij hadden gemaakt waren geweldig. We hebben in een deuk gelegen, maar de volgende dag hadden Nico en ik het er nog eens over en toen hebben wij de hele zondag besteed aan het maken van een mooie surprise en gedicht voor Bart en voor Tamara, nog een klein cadeautje gekocht en alles in een zak gestopt. We hebben de zak voor de deur geparkeerd en zijn na het kloppen hard weggerend. Later in de week kregen we een paar foto’s van Cathy toegestuurd met een hele trotse Tamara die haar Surprise liet zien. En Bart kwam nog even naar Nico toe om te vertellen dat ze het wel erg op prijs hadden gesteld.

Na Sinterklaas hadden wij onszelf getrakteerd op 2 concertkaartjes voor Joan J(sl)ett and the Blackhearts. Wij hadden de smaak te pakken van de concerten en dit concert werd in het Hard rock cafe gegeven in Santo Domingo. Dus dit was een thuiswedstrijd, ideaal. Geen ranzige hotelletjes voor ons en voor Bikkel maar lekker naar je eigen bed. Het concert was geen reet aan. Ze hadden vroeger, heel vroeger eens een hit met ‘I love Rock and Roll…..’ dat was ook het enige nummer wat het publiek een beetje los maakte. We kwamen daar Peter Jongejan tegen met zijn vrouw dus hebben we het daar nog een beetje gezellig mee gehad maar toen (zelfs!) onder het concert de stroom even uitviel was onze lieve Joan een beetje over de zeik, Ik dacht nog; tja, ben je niet gewend he… je moest eens weten. Maar nog een nummertje kon er van af en toen is ze denk ik weer Linéa recta U.S.A gegaan, het land van de onbegrensde mogelijk heden dus 24/7 stroomvoorziening. (Bye, Bye Mss Jett)

Een weekje later hadden we in Zona Colonial afgesproken met Andre Palmers en zijn vriendin. Dit was heel erg leuk. (Andre was een collega van ons allebei eigenlijk. Maar in Zwolle werkte hij in het Azie team, zelfde team waar Nico ook in zat.) Andre en Marije hadden zin in de zon en vonden het ook leuk om ons te zien. Dus hadden ze een arrangementje geboekt in Punta Cana. Donderdag middag kwamen zij met de bus vanuit Punta Cana naar Santo Domingo, en ik kan je vertellen dat Nico al twee dagen als een ping pong bal door het huis heen liep, (volgens mij had hij het liefst de auto gepakt, hun van het vliegveld afgehaald en een stretchbed naast die van Andre en Marije op het strand geparkeerd) en maar gillen, he, he, eindelijk weer eens normale mensen om ons heen….
Zoals bij alle leuke gelegenheden vloog de tijd helaas weer sneller dan het licht. Donderdag hebben we ze ontmoet op het terrasje (Anacaona) daar hebben we wat gedronken en gelunched en ’s avonds zijn we uit eten geweest. Bikkel is enorm verwend met een doorzichtig rugtasje met veel speelgoed erin. (die hij nu bijna zo goed als helemaal op heeft) Serieus heeft hij bijna alles stukgekauwd. Dus Andre en Marije het is heel vervelend maar ik ben bang dat jullie toch echt snel weer moeten komen om een nieuw tasje te brengen. ;-)
Ze hebben hier geslapen en de volgende dag zijn we met z’n allen naar Altos de Chavon gegaan. (datzelfde leuke stadje waar Brian Adams het ook zo leuk vond) en hebben we daar gelunched. Vervolgens zijn we door gereden naar Bavaro waar Nico en ik een kamer hadden gereserveerd voor eigenlijk 2 nachtjes, maar daar waren ze er niet zo blij mee dat we Bikkel bij ons hadden dus mochten we maar een nachtje blijven. Na het inchecken hebben we nog lekker kunnen bij kletsen en wat gedronken en toen hebben we ze afgezet bij hun hotel en zijn wij naar onze cabana gegaan. De volgende dag konden we nog even afscheid van Andre en Marije nemen en zijn wij naar huis gereden en hebben zij ’s middags het vliegtuig moeten nemen.

Nu hebben jullie natuurlijk allemaal een hele leuke kerstkaart van ons ontvangen en hebben jullie kunnen zien hoe mooi de hele Dominicaanse Republiek wel niet is en dat wij er dan ook proberen er zoveel mogelijk weekeinden van te genieten (en om even antwoord te geven op de meest gestelde vraag van jullie na de kerstkaart; JAAA Nico werkt tussendoor ook nog (heel hard!!) ;-) maar nu hebben wij helaas pas toch ook mogen ervaren dat het ook anders kan en dat is niet zo leuk.
Want…. Op 16 december hebben wij de ouders van Nico van het vliegveld opgehaald, zij zouden hier een maand op vakantie komen. Nu leek het ons leuk omdat het voor hun de eerste keer zou zijn dat ze kerstmis en de jaarwisseling in de zon zouden doorbrengen, een huisje te huren vlakbij het strand. Dit vergde enig zoekwerk en het doorbladeren van 100 tallen internet pagina’s. het probleem was namelijk dat de prijzen hier rond kerst en oud en nieuw verveelvoudigd (!) worden, dus werd de keuze erg beperkt. Maar Nico en ik waren heeel tevreden met het resultaat. We hadden een leuk huisje kunnen vinden met alles erop en eraan en omdat wij niet zo van de all inclusieve, polsbandjes, schreeuwende verplichte waves etc. houden was dit perfect! Het huisje stond dan weliswaar op een park met 7 ander huisjes maar deze lag een beetje verwijderd van de rest en we hadden een mooi groot grasveld voor Bikkel voor de deur. (en Bikkel was hier ook welkom!!!) De eerste paar dagen waren dan ook fantastisch, voor Nico en mij was dit ook onze eerste echte vakantie en wij waren hier ook wel even aan toe. Het waren voor ons ook best wel 7 zware maanden geweest met alles wat we hier hebben meegemaakt. Dus we konden nu lekker relaxen en dat ging dan ook bijzonder goed. Het strand was op ongeveer 700m (loopafstand) verwijderd van ons huisje en daar gingen we dan ook bijna elke dag wel heen. Op kerstavond zijn we met zijn vijven uiteten geweest in een gezellig restaurantje vlak aan het strand. Er stond een kerstboom maar iedere keer was het o, ja het is kerstmis. (het blijft toch raar om kerst te vieren met 30 graden celcius) Twee dagen later had Nico een verassing voor mij. De ouders van Nico zouden op de hond passen en hij zou mij ergens mee naar toe nemen en dan zouden we een nachtje over blijven en de volgende dag weer terug. Dus ik was heel nieuwsgierig waar de reis naar toe ging. (Nico kan helaas wel geheimpjes bewaren…) Eindelijk was het dan zo ver en vertrokken wij richting Samana. Onderweg begon het een beetje te spetteren. En toen we bij de haven aankwamen regende het pijpenstelen…. Dussss. De bedoeling was dat we met een bootje naar een eilandje gingen en daar heel romantisch een nachtje zouden blijven en dan de volgende middag weer terug naar het vakantie huisje gaan. Maar omdat het allemaal niet gratis was en tussen kerst en oud en nieuw viel zaten we even te dubben wat we zouden gaan doen. Uit eindelijk regende het zo hard dat we hadden besloten dat het een beetje zonde was om dan in de regen op een eiland te zitten wat veel romantischer had kunnen zijn als de zon scheen. Dusss…. Ik kon alleen maar een vuile blik naar boven werpen als een bedankje en vervolgens weer in de auto te stappen en de zelfde weg terug te rijden. Niks romantisch aan. Jammer maar helaas. Die avond zijn we redelijk vroeg naar bed gegaan. Bikkel lag bij ons op de kamer zoals elke avond en Nico en ik lagen nog even wat te lezen. Vlak voor dat we het licht uit deden hoorden we een getik aan de zij kant van het huisje. Nico is er nog even uitgegaan en heeft even gekeken op de lege slaapkamer die tussen ons en die van zijn ouders in zat. Hij heeft het licht aan gedaan maar zag verder niks dus kwam hij weer naast me liggen en hebben we het licht uitgedaan. Ongeveer een uurtje later werden we wakker van 2 schoten die een stuk verderop maar toch heeeeel dicht bij gelost werden. Je krijgt dan wel even een scheut door je maag maar we maakten ons geen zorgen. Ook dit hoor je wel eens in Santo Domingo.
Daarna zijn we allebei in slaap gevallen en als ik moet schatten denk ik dat het weer een uurtje later was toen ik wat gefluister hoorde bij ons in de slaapkamer. Blijkbaar lag ik diep te slapen want ik snapte het niet helemaal. De slaapkamer was pikkedonker en ik dacht dat de ouders van Nico onze kamer ingeslopen waren en dat ze een wandeling met de hond wilden maken. (hoezo slaapdronken!) Dus ik vroeg heel zachtjes (om Nico niet wakker te maken) ‘wat zoeken jullie” ‘wat willen jullie met Bikkel” Toen gingen ze recht opstaan… 2 mannen, allebei hadden ze iets van een zakdoek voor hun gezicht gebonden en de een stond met een zaklamp in mijn gezicht te schijnen de ander richtte een pistool op mij. En er werd gegild, Dinero, Dinero!! Jezus… dus ik maak Nico wakker, Nico ze willen geld en geef het ze! En ze hebben een pistool. Dus Nico uit bed op zoek naar zijn portemonnee. Ik probeerde ondertussen zo rustig mogelijk te blijven, ik kon ook niet anders want ik was op dat moment bijna versteend. En ik probeerde Bikkel, onze ‘waakhond’ rustig te houden, wat ook heel goed ging want hij vond het ook dood eng en kroop naar mij toe. Nico had inmiddels zijn portemonnee gegeven en hij werd op de grond gedrukt. Die ontevreden rakkers gingen nog steeds niet weg en wilden alleen maar meer. Dus Nico mocht op staan om de sleutel van de kluis te pakken. Ondertussen ging de loper van rechts (Rowena) naar links (Nico). Uit de kluis hebben ze onze mobiele telefoons geconfisqueerd en de videocamera die we van de meeste van jullie gezamenlijk als afscheidscadeau hadden gekregen. Toen de kluis leeg was vroegen ze om nog iets, dat verstonden we niet en toen moest Nico nog zijn beide ringen afdoen en inleveren. Daarna stonden ze nog uitgebreid hun geld te tellen, en dit moment was super eng! We hadden zoiets van nu heb je alles toch, sodemieter dan ook op! Maar voornamelijk, ja wat nu? Gaat hij alsnog schieten of niet? Ik denk dat dit hele akkevietje bij elkaar maar 10 minuten heeft geduurd maar elke minuut hiervan leek wel een uur! Toen ze eindelijk vertrokken, waren Nico en ik een beetje in paniek. We waren bang dat ze naar de ouders van Nico zouden gaan, dus we zaten echt met het handen in het haar van en nu? Wat gaan we doen? Toen gelukkig de ouders van Nico er aan kwamen gerend, Ze waren dus achteraf bij hun begonnen. Ze zijn namelijk via de achterkant van het huisje naar binnen gekomen. Ze hebben een raam van de badkamer eruit gehaald en zijn door de badkamer wat aan de slaapkamer van de ouders van Nico grensde naar binnen gekomen. Daar grepen ze als eerste onder de kussen van Nico zijn vader om te kijken of er geen pistool lag. Vervolgens moest hij zijn horloge inleveren. Als ik het goed begrepen had heeft de moeder van Nico nog geprobeerd om wel iets te doen. Maar dat werd niet getolereerd door die overvallers en werd terug het bed in gedrukt. Van die slaapkamer zijn ze door naar de woonkamer gegaan waar ze mijn portemonnee uit de tas hebben gehaald en het fototoestel van de ouders van Nico hebben meegenomen. En toen zaten we daar dan, met z’n allen in onze ondergoed in de woonkamer. Aardig snel het nicotinepeil weer omhoog gebracht met trillende vingers. We hebben van de vaste telefoon die in het huisje aanwezig was, Pino gebeld, Pino is de eigenaar van dat park. Hij kwam een minuut later met ook een blaffer duidelijk zichtbaar in zijn kortebroek, aan.
Hij schrok er ook van maar toen we hem vroegen of dit wel eens vaker voorkwam was zijn antwoord dan ook zonder blikken of blozen, Ja. Dussss… Hij had ons verder geholpen met het bellen van de politie en zo’n 10 minuten later stond er een eenheid sterk van 5 man met geweer en alles er op en er aan. 3 man van de toeristen politie en 2 man van het leger. (ja de uniformpjes herkennen we tegenwoordig al!) die stelden ons heel Dominicaans 3 vragen en zijn toen weer gegaan met de mededeling dat we morgen vroeg maar naar het politiebureau moesten gaan. Inmiddels was het nog maar 01.30 en zou dit dus een hele lange nacht worden. Ik heb in ieder geval geen oog meer dicht gedaan en was voor het eerst in mijn leven oprecht blij met een zonsopgang om +/- 06.00 uur. Om 9 uur stonden we dan ook op het politiebureau om een proces verbaal op te laten maken. En dit is niet te geloven hoe dit in z’n werk gaat. Van typmiep, onderofficier tot hoofdofficier, niemand die ook maar 1 woord Engels spreekt. Ongelofelijk. Dus ik allang blij dat mijn spaans iets meer gevorderd is dan de eerste maand dat we hier wonen, zodoende konden Nico en ik bij elkaar toch voor elkaar krijgen dat er uiteindelijk toch op een velletje papier genoteerd (!) werd hoe de avond was verlopen en nog belangrijker, wat er allemaal ontnomen was. (niks geen digitale snelweg in Las Terrenas) dus dit duurde ook dagen en jaren voordat alles uit getypt was en dat we eindelijk dat a-4tje mee konden krijgen zodat we snel onze tas konden pakken en nog sneller aan onze terugreis konden beginnen naar Santo Domingo. Ik piekerde er niet over om nog maar 1 nacht langer in dat huisje te gaan zitten, laat staan SLAPEN…. Nico had Andre nog gebeld om hem te laten weten dat hij zo snel mogelijk onze mobiele telefoons moest laten blokkeren en ook hij was zich rot geschrokken. En wat wel heel leuk was, was dat toen we eindelijk lekker thuis waren in ons huis in Santo Domingo, heel veilig met tralies enz. voor de ramen. (wat de eerste keer dat we dat zagen een hele gewaarwording was maar nu ineens een heel prettig idee!!!) dat ineens Andre, Melchior, Bart en Cathy op de stoep stonden. (allemaal collega’s van Nico) om te kijken hoe het met ons ging. Dus die hebben hier samen met ons wat gedronken, dat was wel heel prettig. En omdat onze jaarwisselingplannen nu in eens in het water was gevallen, iets waar we nog geen moment bij stil gestaan hadden, kregen we van Andre een uitnodiging en van Bart en Cathy om oud en nieuw met hun te vieren. We zijn uiteindelijk naar Bart en Cathy gegaan en dit was erg gezellig. Ook Melchior was heel behulpzaam. Dit is een mannetje met overal contacten, zo had hij ook een kennis die advocaat was in Las terrenas… Diezelfde avond (het was een uur of 10 ’s avonds, denk ik) vond hij dat hij die kennis nog wel even kon bellen voor informatie. Ze had beloofd hem op de hoogte te houden van de ontwikkelingen op het overval gebied en drie weken later kreeg hij de bewuste informatie dan ook daadwerkelijk in zijn mailbox: Het scheen om drie man te gaan. (er stond er dus nog eentje waarschijnlijk op de wacht.) ze zijn gearresteerd. 1 zit in de gevangenis en 2 man is door de politie dood geschoten. (toen ik dat hoorde, had ik toch wel een heel raar gevoel. Het waren wel degelijk zware jongens!)
Maar goed, misschien vinden we nu in een keer de al-inclusive, polsbandjes en de verplichte schreeuwende wave ineens zo erg niet meer…

De rest van de vakantie hebben we (allemaal wel een klap gehad denk ik) daarna ook rustig aan gedaan, als in af en toe eens een dagje naar het strand of naar Zona Colonial.

Wat toch ook nog wel eens zijn voordelen heeft van het Manana gebeuren in de Dominicaanse Republiek, dus ook bij Nico op zijn werk, is dat er met spoed onderdelen nodig waren voor een klant van Nico. Ha, ha dit had dus zoveel spoed dat daardoor de snelste manier was dat er iemand persoonlijk de onderdelen op moest gaan halen. Dus kreeg ik van Nico een telefoontje of ik ook niet zin had om even naar MIAMI te gaan. Nou daar hoefde ik niet zo lang over na te denken. Voordat ik had op gehangen had ik mijn tas al bijna gepakt. Afgelopen Dinsdag werd ik door Nico om 7 uur ’s ochtends naar het vliegveld gebracht. Hij had me er al voor gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk wat geld moest betalen omdat ik te lang op een toeristen visum aanwezig was geweest in de Dominicaanse Republiek, aangezien het feit dat onze cedula, zogenaamde ‘greencard’ ook nog steeds manana klaar is… (inmiddels wonen we hier dus al weer acht maanden maar dat ter zijde.) moest ik dus inderdaad 50 euro betalen. Nadat dat geregeld was mocht ik toch het land uit en kon ik boarden. Vervolgens kom ik 2 uur later aan in Miami en werd ik aardig overhoord!:::
-Hello Mrs Binksma, what brings you to the United Sates.
Well, I came to pick up some spare parts.
-What Kind of Spare Parts, Mrs Binksma
Well in the name of Wartsila Dominicana, I am here to pick up spare parts for Diesel Engines.
-What kind of Diesel Engines Ms Binksma
Grrr, Very Big Diesel engines for example for cruise ships, or power plants…. SIR (flapdrol, met een uniform aan en daardoor denken dat je het recht hebt om zoveel vragen te stellen, me te behandelen als een crimineel, en vervolgens daar zelf een kick van krijgen en mij vervolgens een hekel aan mijn eigen achternaam beginnen aan te praten……. GA BOEVEN VANGEN!! ((zo! dat dacht ik, durfde het niet hard op te zeggen))
-What company is it for, Mrs Binksma.
Wartsila, here is a businesscard from my boyfriend, Nico Roepers, He works there.
-So, Mrs Binksma, Why isn’t he picking the spare parts up, himself?
Well, may be it is because he is buisy trying to earn some money for that company and doesn’t have the time to do it himself….
-Do you get paid for this job, Mrs Binksma?
No, (I wish) I don’t get paid for this. (Het kost me alleen maar geld! Veel geld!, want ik ben van plan om daar een nieuwe digitale camera te gaan kopen , als ik ooit nog verder kom dan jouw loketje………. –vervelende man!-…..
-Well, Mrs Binksma, who is paying for the ticket?
Argggg…. Wartsila is paying for the ticket, and If I want to buy coffee (iets wat ik op dit moment erg goed kan gebruiken…) than those expenses will also be on the account of Wartsila.
-Can you please look in the camera, Mrs Binksma. I want to make your picture and press your 2 index fingers on the machine in front of you, first the left than the right.
Tuurlijk joh, wat jij wilt, als je maar opschiet want er staat een kerel op mij te wachten met onderdelen waar hij graag van af wilt en rap een beetje want ook hij heeft nog wel ander werk te doen….
-So, Mrs Binksma, will you follow me please, wait here…. (geen B tot en met D? in dit antwoorden keuze menu, denk ik??)

Ik heb me nog nooit zo crimineel gevoeld. Het leek nu helemaal compleet op een deal van drugs die minimaal een grote container met veel dollars op moest leveren.
Later zat ik me te bedenken dat het misschien ook wel een dubieus verhaal moest lijken van een meisje met Nederlands paspoort die een vaag verhaal hield over dat ze eigenlijk wel op de Dominicaanse republiek woonde, nog niet voor zien was van een aantonende kaart waarop stond dat ze daadwerkelijk een inwoner van dat land was maar vervolgens wel weer een nota kon laten zien dat ze er 2000 pesos voor over had gehad om toch een stukje papier te kopen om toch geloofwaardig over te komen dat ze inderdaad hier op acht hopeloze maanden op aan het wachten was….

Ja, misschien is het wel goed dat ze me niet zomaar door lieten lopen.
Mrs Binksma?? O, ja Ik weer…
Yes???
Here is your Paspoort.
Dank je wel, (niks geen welkom in Miami, of America of wat dan ook, maar ik mocht in ieder geval door lopen….)
Aan de andere kant van het poortje verwachtte ik natuurlijk dat iemand heel blij was me te zien zodat ie wat gewicht bij een ander kon dumpen, maar dit was enigszins een teleurstelling. Ik was natuurlijk ‘iets’ vertraagd, waardoor er nu helemaal niemand meer aan de andere kant stond. Niemand met een Bordje van TURBO U.S.A. of Rowena Binksma of wat dan ook. Ik denk, het zal niet waar zijn. Voor dat ik weg ging werd er door Nico nog op mijn hart gedrukt dat ik alles mocht doen, zolang ik maar met de desbetreffende onderdelen die avond weer thuis kwam… en ik wilde het ook goed doen, want wie weet was er een keer in de toekomst een onderdeel nodig uit Guatemala of zo…. Tja wie wil daar nou niet even kijken, he? Goed, nadat ik 3 keer met Nico aan de telefoon had gehangen, (wat ook niet zo veel hielp omdat hij dus echt niet van af Santo Domingo, beter kon zien of die man toch niet stiekem wel ergens op het vliegveld in Miami stond….) En de TURBO U.S.A. man gesproken te hebben, kon ik dan gelukkig 10 minuten later de onderdelen van de TURBO man in ontvangst nemen. Hij liep nog even mee naar de ‘luggage storage’ (ik denk mooi, heb ik in ieder geval een getuige die mij het pakje heeft zien inleveren.) en is er toen vandoor gegaan. Vervolgens heb ik mijn weg proberen te vinden op dat mega grote ongeorganiseerde vliegveld van Miami. Eerst wat boekjes van een soortement van VVV graaibak meegenomen naar de Bagel winkel. Toen heb ik eens op mijn gemakje uit gezocht wat er te doen was en wat leuk was. Ik was er natuurlijk nog maar net maar wist toen al dat ik veel te kort de tijd had. Dus ik koos voor BAYSIDE. Ik met een taxi er naar toe en hij zette me netjes daar af. Bay side is een soort Amerikaanse versie van het waterfront in Zuid-Afrika, of wel Batavia stad in Lelystad maar dan veel leuker. Ik heb daar heerlijk rond gelopen en uiteindelijk een nieuwe digitale camera kunnen kopen. Daarna ben ik nog langs de haven gelopen en heb dus zelfs nog wat foto’s kunnen nemen. En na een kop koffie van 5 dollar was het weer tijd om een taxi terug aan te houden. Jammer want ik wilde nog naar het strand, en ik weet van 13 jaar geleden dat Key West ook erg mooi was, nee, ik was nog lang niet klaar. Dus, toen ik terug liep naar de taxi, viel mijn oog op de Original ‘BUBBA GUMP’ restaurant c.q. store. En omdat ik Nico (voor de grap!!) op zijn hart had gedrukt dat ik thuis zou komen met een T-shirt voor hem, met als tekst: My girlfriend went to Miami and all I got was this lousy t-shirt….. ;-)
Had ik zelf maar bedacht dat er misschien een betere kans bestond dat het shirt ook daadwerkelijk werd gedragen als ik met de tekst; Schrimping ain’t easy… thuiskwam. (ik had gelijk!) De terugweg verliep soepel, ik was even bang dat die enge meneer van de douane op de heenweg een dikke aantekening in de computer had gezet over de ‘dubieuze spare parts transfer’ maar dit was niet het geval, of de dominicanen vonden dat ik er wel betrouwbaar uitzag. Ik weet het niet. Misschien was het gewoon laat…. Ik mocht gelukkig doorlopen, en nadat Nico eerst naar mijn pakje keek was hij ook erg blij om mij weer te zien.

Inmiddels zitten we gelukkig weer in rustig vaar water aan de Selene 41b. Bob Doggett zit hier weer voor een klus in de Dominicaanse Republiek. Hij heeft een hotelletje bij ons in de buurt dus dat is gezellig. En de ouders van Nico hebben we inmiddels weer teruggebracht naar het vliegveld.

We zijn blij dat we dit hele verhaal nog na kunnen vertellen en daarom een hele dikke knuffel en heel veel liefs van Rowena en Nico.