twaalfde bericht naar Nederland

Hallo Allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden en er is weer behoorlijk wat gebeurd. En omdat deze mails naar jullie tegelijkertijd een soort dagboek voor ons is, werd het dus wel weer eens tijd voor een update.

Op 7 februari zijn mijn vader en mijn zus geland in Punta Cana. Mijn zus had het namelijk zo goed uitgekiend dat ze ging afstuderen in de periode dat wij op de Dominicaanse republiek wonen en dat ze op die manier een ticket naar de Dominicaanse Republiek op haar verjaardag in ontvangst kon nemen met dus als voorwaarde dat de diploma van de pabo voor die vakantie in de pocket moest zitten. Ze zijn geweest dus het is gelukt, gefeliciteerd. ;-)
Ik had een reservering gemaakt in la Posadadepiedra, een leuk hostelletje in Bavaro, met uitzicht op de Atlantische Oceaan. Altijd heel vervelend om daar naar toe te moeten…. ;-)
Ik stond netjes op tijd op het vliegveld om ze op te wachten en had net voordat ze zouden landden 3 lekkere koude biertjes voor ons gekocht. Helaas was het lekkere koude biertje al enorm warm en waren het er nog maar 2 voordat ze eindelijk landden, geeft niet, had ik eigenlijk moeten weten. ;-) ging ook meer om het idee. Daarna zijn we gelijk door gereden naar Bavaro. En begon het vakantie gevoel voor mijn vader en mijn zus wat echter te worden wat eigenlijk ook niet anders kan met dat witte zandstrand en de super blauwe kleur van de oceaan. Ja hier konden ze het de eerste 2 nachten wel vol houden. En ik ook hoor. Wat heel bijzonder is, is dat hier in het noorden van de Dominicaanse republiek van januari t/m maart walvissen vanuit ijsland komen aanzwemmen en gaan paren en baren in de baai van Samana, dit schijnt dan ook een hele bezienswaardigheid te zijn en het schijnt zelfs dat heel de verenigde staten hier voor uitrukt om een glimp van ze op te vangen. Volgens mij is dit laatste sowieso niet gelogen want ik heb 2 dagen mijn best gedaan om een hotelletje te vinden met vacancy… Dit was dus niet gelukt en dat vonden we wel erg jammer, je bent eenmaal in de buurt.. Na de 2 dagen even bijbruinen in Bavaro hadden we dus maar besloten om terug te gaan naar Santo Domingo, en net voordat we in de auto stapten zag ik en boekingsbureautje die adverteerde met een toertje naar Samana voor de Whale Watch… dat was dus onze eerste stop. Allemaal weer de auto uit en informatie gevraagd. Het bleek dat ze alleen op donderdag die kant op gingen, dat duurde dus nog een week, maar we hadden toch geboekt. Na de tickets in de pocket te hebben zijn we naar Santo Domingo gereden omdat we toch langs La Romana kwamen hebben we daar nog even rondgekeken en uitgebreid gelunched. Brian Adams was er dit keer helaas weer niet… Het weekeind hebben we gezellig met Nico en Bikkel doorgebracht. Zaterdag zijn we in de oude stad, Zona Colonial uiteten geweest met uitzicht op het huis van Columbus en zondag moesten we ook aan mijn vader en mijn zus de Pina Colada’s introduceren en ook dit ging heel erg goed. (Mijn vader kon zijn ei wel kwijt met alle sigaren winkeltjes om zich heen.) De volgende dag ging mijn vader met Nico en Andre golfen en ben ik met Lianne naar de dokter geweest om haar oren uit te laten spuiten, die had daar na het vliegen enorm last van gekregen. (na alle ellende in het begin van ons verblijf hier had ik me voorgenomen om daar in het ziekenhuis nooit geen ene voet meer over de drempel te zetten.. maar Lianne trok de pijn niet meer dus heb ik me opgeofferd en haar enorm veel succes gewenst. Het ging allemaal heel erg goed en Lianne geloofde ook ineens dat ik niet had gelogen over het toetergedrag van de gemiddelde Dominicaan. Daarna hebben we rondgeslenterd in Zona Colonial en hebben we ’s avonds bij Andre en Marisol gegeten waar Nico en mijn vader en Andre inmiddels ook waren aangekomen na het golfen. Mijn vader had waarschijnlijk opgemerkt dat het goed was afgelopen met Lianne en het ziekenhuis dus de volgende dag, en hoewel het wel zo lijkt, was dit geen deja vu!... hebben we het zelfde tripje naar het ziekenhuis gemaakt om zijn oren uit te laten spuiten en nadat iedereen weer medisch in orde was zijn we naar het strand in Boca Chica gegaan. Ook daar kun je lekkere Pina Colada’s krijgen (en manicure, pedicure, vlechtjes, handdoeken, sigaren) we gingen voor de ‘full treatment” ha, ha, of je het nu wil of niet… he pap. Je zult het geloven of niet maar mijn vader kwam daar dus met hele nette teen nagels weer vandaan (?? Ha, ha) Woensdag zijn we teruggegaan naar het zelfde hostelletje in Bavaro. En Donderdag moesten we dus erg vroeg op want om 5 uur werden we opgehaald voor een walvis avontuur. De bus deed er een uur of 4 over maar het was een mooie rit en dus lang genoeg om een goeie indruk van het land te krijgen. Verder zwommen er dus hele grote vissen. En dit was wel heel spectaculair om een keer mee te maken. Het was een beetje moeilijk om in te schatten een foto te maken dus hebben we heel veel foto’s van… water… (maar… een foto zie je in de attachment.)
Na het whale watch spectakel zijn we gedropt op Caya de Levantado. Dit is een heel mooi eilandje, zo mooi dat het ook de moeite waard was voor 2 cruise schepen, deze lagen daar voor anker, en we kwamen het eiland net op en zagen de rolstoelen aan de palmbomen geparkeerd staan. Normaal gesproken denk je dan… fijn dat die mensen zo op vakantie kunnen, maar ik maakte me toch enigszins zorgen over het feit dat Nico en ik dus net vers en wel de tickets voor onze cruisevakantie in maart in de mailbox hadden zitten….. als dat maar goed gaat. ;-) (toen ik dit thuis vertelde moest Nico heel hard lachen en vertelde me geen zorgen te maken, nu zouden we in ieder geval als eerste bij alle buffetten aankomen….) Caya de Levantado was zeker de moeite waard, en voor herhaling vatbaar om met Nico nog eens een romantisch weekeindje door te brengen. Vrijdag zijn we bij wezen komen op het strand van Bavaro. En zaterdagochtend hebben we Nico ontmoet in Bayahibe. We hebben een speedboot gehuurd en zijn naar het eilandje Saona gegaan. Dit was weer even het geheugen opfrissen. En ja het was net zo mooi als de vorige keer! Zondag hebben we helaas weer afscheid moeten nemen. En zijn Nico en ik samen terug gegaan naar Santo Domingo. Waarshijnlijk hadden mijn vader mijn zus en ik wat gegeten wat niet helemaal goed was want we waren de laatste 2 dagen alledrie een beetje aan de diaree. Dus voor maandag had ik school afgebeld. Nico was naar zijn werk kortom het dagelijkse leventje was weer begonnen. Die week had ik zo genoten en bedacht dat de Dominicaanse Republiek een mooi land is. Na Las Terrenas zagen Nico en ik het niet meer. En waren we allebei best wel negatief over eigenlijk alles wel. De mensen zijn moeilijk om mee om te gaan, ik ben er wel van overtuigd dat dit komt door gebrek aan kennis van de Spaanse taal maar stuk inzet van hun kant om ons uperhaupt te proberen te verstaan ontbreekt er dan ook enorm aan en dat is wel heel jammer. En dan de mentaliteit van komt het over 5 minuten niet dan morgen wel of volgende week een keer…. Dat begint ook een beetje te irriteren. In het begin hadden we zoiets van ja dat is nu eenmaal de mentaliteit hier en dat kun je niet veranderen dus leg je je er maar bij neer. Maar nu 10 maanden verder raakt ons geduld wel een beetje op. Ik heb dat thuis voornamelijk met dingen voor het huis, want als je onze mails een beetje hebt gevolgd dan ben je er wel van op de hoogte dat alles hier met een motortje er aan, lees 3 pompen, generator etc. wel 1 of 2 keer kapot is gegaan. En Nico heeft veel soortgelijke maar ook andere problemen, bij hem vooral betekent het over het algemeen 1 stap vooruit is tegelijkertijd weer 3 terug. Dus ja, op een gegeven moment is de lol er dan vanaf. En het blijft een mooi vakantie land dat voorop gesteld maar om hier te wonen is het hele andere koek!!! Daarom vertelde ik dus dat ik na Las Terrenas, Deze vakantie met mijn vader en mijn zus weer volop kon genieten van dit land en weer behoorlijk positief was tot maandag…. 1 dag nadat de visite weer naar Nederland was. Ik had dus school afgebeld en om een uur of 11 en een paar w.c. bezoekjes later heb ik mezelf bij elkaar geraapt en de auto ingehesen om boodschappen te gaan doen. Ik denk dan hoeft Nico dat niet allemaal na het werk nog eens te doen. Dus ik rij de oprit af en wacht aan het eind om te kijken of er ook verkeer van links en rechts aankomt, er kwam op dat moment niks aan maar mijn oog viel op een auto aan de overkant van de straat, (dat is zo’n krappe 4 meter van mij vandaan) ik zie een witte porche Cayenna of zoiets geparkeerd staan en er zit een man in de auto aan de bijrijders kant. Aan de bestuurders kant naast de auto staan 2 mannen. En mijn oog viel op hun omdat 1 van de 2 mannen die naast de auto staan, aan die andere man zijn mouw trekt en iets loopt te gillen, ik kon niets verstaan want ik zat ik mijn auto maar ik was net van plan om door te rijden en opeens zie ik die andere man die man die naast hem staat van zijn arm afschudden, en pakt zijn pistool en schiet heel koelbloedig de man die in de auto zit door zijn hoofd en gelijk nog een keer. Ik wist niet hoe snel ik de auto in zijn achteruit moest zetten om weer terug naar huis te gaan. Thuis was Santa er gelukkig en ik stond te trillen op mijn benen en keihard te janken wat een apenland zeg, alle positiviteit in een keer weer verdwenen. Eenmaal binnen hoorden Santa en ik nog een schot. Santa stond in de tuin te kijken en een bewakertje die normaal gesproken op straat zit liep langs en maakte een gebaar dat ook die man dood is. Wie het was geen idee. Binnen no time was de politie gearriveerd en stond er een militair eenheid van 15 man met kogelvrije vesten, helmen en grote geweren in de straat, er bleek een kerel het appartementen gebouw tegenover ons huis in gevlucht te zijn. In tranen heb ik Nico opgebeld, Nico heeft het Bart verteld en gezegd dat zijn vrouw, Cathy niet deze kant op moest komen, (zij wonen hier vlak bij en soms loopt cathy met de jongste wel eens naar mij toe om koffie te drinken.) Nico heeft mij op gehaald en hebben we een terrasje gepakt in de oude stad om weg te zijn van deze ellende. Ik heb zo’n rot gevoel gehad, de manier waarop die vent zo makkelijk iemand anders zijn leven af nam is echt niet normaal! En het gevoel dat je alles hebt gezien maakt het helemaal niet makkelijk. Die man is voor mij wel 1000 keer doodgeschoten, je ziet de hele film constant voor je. En misschien is het moeilijk uit te leggen maar het idee dat ik alles had gezien gaf mij het angstige gevoel dat ze mij misschien ook hadden gezien en misschien zaten ze daar niet op te wachten… ik durfde gewoon niet meer naar huis. En dan vraag je je wel even af, wil je leven in een land zoals dit? Eerst overvallen worden in een vakantie huisje wat leuk hoort te zijn, daar hadden we al een pistool van dichtbij gezien en alleen maar gehoopt dat hij de trekker niet over zou halen en nu zie hoe gemakkelijk ze de trekker overhalen. Verder alle huizen met tralies voor de ramen. Bij de meeste huizen een bewaker in uniform met een groot geweer in de tuin, zelfs dus de burgers die gewoon op straat lopen met aan de ene kant een mobiele telefoon aan de broeksriem en aan de andere kant een blaffer. Je kan me vertellen dat er in Amsterdam of in Nederland ook wel zulke dingen gebeuren maar het voelt toch anders als het hier in je eigen straat gebeurt om 11 uur ’s ochtends. Als je een mall ingaat hangt er een grote stikker op de deur met een hond, ik mag er niet in, daarnaast hangt een stikker met een pistool… die mag er ook niet in. In het begin, toen we hier net woonden waren dit allemaal dingen die even op viel, maar je went er snel aan dat een gewone burger met een pistool rond loopt en van die stickers op de deuren, bewakers in de tuin en tralies voor de ramen. Maar na alles wat we hier mee hebben gemaakt, ga je er wel even over nadenken of dit echt de moeite waard is. Dit had een leuke ervaring moeten zijn. Maar nu voelt het alsof je aan het overleven bent. En dat is niet leuk. Nico en ik zijn de dag na dat het gebeurde naar een hotel gegaan. We wilden even naar een andere (veilige) plek om na te kunnen denken. Nico heeft veel met Bart en Andre gepraat en ik heb veel met Cathy gepraat. Allemaal zeggen ze hetzelfde, zakelijk kunnen ze Nico niet missen en willen ze niet dat hij gaat, dit gesprek wordt gelijk gevolgd met de privé kant; je hebt groot gelijk als je je koffers pakt, wat jullie in zo’n korte tijd mee hebben gemaakt is niet normaal. Er wonen hier Nederlanders al 17 tot 30 jaar en die hebben nog nooit iets mee gemaakt. Het enige wat ik dan denk is houden zo! Ook Cathy zei het zelfde, als ik voor Bart moet spreken zeg ik, Bart kan Nico niet missen, maar als jou vriendin zeg ik de koffers pakken. En dat is fijn, het zijn nuchtere en hele leuke mensen en dan is het wel fijn om een eerlijke mening te krijgen, ik denk ook niet dat ze de laatste 10 maanden graag in onze schoenen hadden willen staan. Wel heeft Nico Andre al verteld dat hij zijn contract sowieso niet volledig uit gaat dienen dit betekent dat we geen verlenging van het 2e naar het 3e jaar nemen. En voor nu weten we het verder niet. En dat we dus eerst op vakantie gaan om hier even weg te zijn, even wat tijd met zijn tweeën hebben, genieten van een andere omgeving en proberen te vergeten wat er is gebeurd. In het hotel hebben we Jeroen en Danielle op de hoogte gesteld over wat er is gebeurd, want zij hadden geboekt om 1 maart op bezoek te komen. Gelukkig waren ze nog steeds van plan om te komen en Jeroen liet vallen dat hij er niet warm of koud van werd en dat het goed was dat we even belden zodat hij ruimte in de koffer hield voor een kogelvrij vest, dus zij vonden het geen probleem om bij ons thuis te blijven. Door al deze constanatie konden we Jeroen en Danielle helaas niet van het vliegveld afhalen. Nico had het druk om op het werk alles netjes achter te laten voor zijn collega’s en ik moest nog alles voor Bikkel regelen voor de vakantie, hem weg brengen naar de dierenarts (hij krijgt nu namelijk een training dat vonden we een betere optie, nu zijn ze in ieder geval met hem bezig in plaats van dat hij gewoon in een kooitje moet zitten in een pension, onze vakantie uitzitten. En met iets meer luisteren is ook niets mis… ;-). Bobby een chauffeur van Wartsila heeft Jeroen en Danielle opgehaald en wij hebben ons uitgechecked bij het Embajador. Toen we thuiskwamen stond er bij ons ook een mannetje in uniform en een groot pistool in de tuin, dit is wel heel erg raar. Andre had dit allemaal geregeld. Overdag hebben we er een en dan ook een voor ’s nachts. Helpt een beetje voor je gemoedsrust, daar is dan ook alles mee gezegd. In ieder geval stonden Jeroen en Danielle rond een uur of 11 ’s avonds op de stoep. En dat was heel erg fijn. Nico had 3 weken vakantie. Dit betekende dat Nico vrij was toen Jeroen en Danielle kwamen en dat we na die week samen met hun nog 2 weken een cruise vakantie door het Caribische gebied te goed hadden. (lekker veilig op een boot waar niemand ongevraagd je hut binnen komt stappen midden in de nacht..) Toen ik mijn vader en mijn zus op ging halen in Punta Cana had ik Nico zijn Pick up mee en moest Nico het met mijn auto doen……………… Dus Nico had maar 1 missie de eerste week van zijn vakantie en dat was dus een nieuwe auto kopen en deze zo snel mogelijk inruilen. Op zich is het eerste gedeelte van de vorige zin niet zo’n groot probleem, alleen zit ‘t ‘m in het gedeelte ‘deze zo snel mogelijk inruilen!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dit was wel een beetje vervelend voor Jeroen en Danielle. Die kunnen nu in ieder geval het thuisfront vertellen dat ze zeker 90 procent van alle auto handelaren in Santo Domingo wel kennen!!! Nogmaals sorry hiervoor maar wij vonden het wel heel fijn dit met jullie te doen. Is in ieder geval een stuk gezellig dan met zijn tweeën, want dan kan ik je vertellen, als we getrouwd waren dan hebben jullie er denk ik wel voor gezorgd dat het huwelijk niet op een echtscheiding is uitgelopen… dus bedankt. ;-) Gelukkig was het die week ook helemaal niet iets te warm voor deze taferelen… en natuurlijk deed de airco het in mijn auto echt ook heel erg goed als in; iedere keer als we een bocht door gingen, Jeroen een niagara waterval van ‘airco-water’over zijn voeten heen kreeg maar er voor de rest een minimaal briesje uit de daarvoor bestemde roostertjes in het dashboard kwam…. Dus tussen veel auto handelaren in de ochtend en meer auto handelaren in de middag hadden we de route zo uitgestippeld dat we in ieder geval tussendoor dicht bij huis waren dat we even konden afkoelen in ons zwembad, geen overbodige luxe op dat moment maar gewoon een must. Een andere dag planden we de autohandelaren in de morgen en dan konden we ’s middags lekker naar het strand. En dat was heel erg leuk. De auto handelaren was ook heel leuk, ik heb in een deuk gelegen, op een gegeven moment zitten Nico en ik in een eventueel gegadigde auto, en Jeroen en Danielle staan de auto van de buitenkant te inspecteren, komen er 3 verkopers naar Jeroen toe met een heel verhaal in het Spaans, waarschijnlijk iets over dat ook dit de beste koop van Santo Domingo is, bla, bla, bla, Dus ik weet niet meer precies meer wat Jeroen zei, maar in ieder geval praatte Jeroen heel normaal terug in het Nederlands als of er een hele dialoog aan de gang was, Danielle, Nico en ik lagen helemaal in een deuk. Maarrrrr uit eindelijk is het zowaar gelukt. Een dag voordat Jeroen en Danielle terug gingen richting Punta Cana hebben we de auto kunnen inruilen en hebben er nu een hele mooie bolide voor terug!!! Het duurt even maar dan heb je ook wat! (zie bijlage foto-tje). Verder hebben we ook aan Jeroen en Danielle het terrasje Anacaona geïntroduceerd. Het is daar zo lekker genieten. Het zit aan een mooi plein (van Columbus) en je kan daar prima mensen kijken, daar ben je zo de hele dag druk mee… en we hebben een heerlijk dag aan Playa Caribe gelegen. Dat is een leuk strand omdat je daar mega hoge golven hebt, zo hoog dat als je van te voren weet dat je daar naar toe gaat, beter je badpak aan kan trekken dan je bikini. Dit waren we dus even vergeten en dan ben je drukker met hijsen dan boogie boarden. Wat we natuurlijk even hebben uitgeprobeerd. En ik kan je vertellen dit lijkt makkelijk!!!.....
Ook hebben we het strand van Boca Chica gezien. En ’s avonds hebben we Andre en Marisol aan de tiradentes ontmoet en zijn we met zijn allen uit eten geweest in een gezellig eetcafétje.
De laatste dag zijn we doorgereden naar Juan Dolio en zijn we naar een nieuw strandje geweest. Waren Nico en ik ook nog niet geweest en het was daar heel relaxed, bijna geen mensen, en een leuk strandtentje, het enige nadeel was dat er heel veel aangespoeld koraal op het strand lag, en Jeroen heeft zijn teen hier flink aan opengehaald, dat was wel even jammer. Helaas gingen Jeroen en Danielle de volgende dag weer terug naar Punta Cana, Ik had voor hun hetzelfde hostelletje gereserveerd als die waar wij altijd naar toe gaan, zo konden zij nog 3 dagen met elkaar van de mooie omgeving genieten en even bijkomen van alle autohandelaren. En Nico en ik vlogen de volgende ochtend vroeg naar San Juan, Puerto Rico om op onze hele grote Crown Princess cruise boat te stappen.